Geçen gün, İstanbul'da trende giderken,10'lu yaşlarda, ayakları çıplak, üstü başı kir içinde bir kız çocuğu mızıka çalarak dolaşıyor. Arkasında da biraz daha küçük, yine ayakları çıplak, üstü başı dağınık bir erkek çocuğu, elindeki kutu ile yardım topluyorken gördüm. Ne var bunda, çok sık karşılaştığımız bir durum diye düşünebilirsiniz. O an, kafamda uçuşan düşünceler biraz daha farklı. Şöyle ki; Şefkatli ellerle, o kutuya atılan yardımlar, bu çocukların asıl ihtiyaçlarımı acaba? Bu çocuklar ya da bunun gibi yaşayan çocukların başka ihtiyaçları karşılanıyor mu? Mesela kırsalda, sabahın köründe tarlaya, bağa, bahçeye çalışmaya giden ana babaların çocukları. Veya şehirde, sabahtan akşama işe giden ana babaların çocukları. Hatta rahat etsin diye zengin bir aileye verilen güzel bir kadının çocukları. Yanlış anlaşılmak istemem. hiçbirini yargılamıyorum. Hayatta kalma çabasını anlayabilirim de, geleceğini garanti altına almak için, ıskalanan yaşamı anlayamıyorum. Bunu da şöyle anlatayım; Bir çocuğun, daha doğru tabirle, bir insanın zayıf olduğu dönemde, üç temel ihtiyacı vardır. 1- Korunma ihtiyacı. Barınma, vücut bütünlüğünün korunması ve korunduğunu hissetmesi. Yanında birinin var olduğunu anlaması. yani kendini güvende hissetmesi. 2- Bakım ihtiyacı. Beslenme, temizlenme, giyinme. Aslında buraya kadar bir sorun olduğunu sanmıyorum. Asıl sorun bundan sonra başlıyor. Bakım ihtiyaçlarından, sevilme, sevildiğini hissetme, değerli olduğunu hissetme, önemsenme. Aynı zamanda var olduğunun koşulsuz şartsız kabul edilmesi. şayet zayıf döneminde bir çocuk yaptıkları yeterince önemsenmez ve onanmazsa ya da şartlı onanırsa ve kıyaslamalar ile karşılaşırsa, bu birey zayıf olmadığı dönemlerde de kendisini yetersiz ve değersiz hisseder. Ve kendisini değersiz ve yetersiz hisseden ana babaların yetiştirdiği çocuklar daha fazla değersiz ve yetersizlikle büyüyecektir. Bu hisle başetmeye çalışan bireyler hep daha fazlasını isteyecekler ve hiç tatmin duyguları gelişmeyecektir. Daha kötü olan bu kısır döngü nesiller boyu sürecek olmasıdır. 3- Empati ihtiyacı. Yani anlaşılma ihtiyacı. İçinde bulunduğu durumun farkında olan ana baba tutumu beklerler. Ama malesef, bu ihtiyaç, kendini bile yeteri kadar tanımayan bir ana baba için imkansızdır. İşin daha vahimi, bu gibi ana babaların çoğunlukta olduğu bizim gibi ülkelerde sosyal devlet eksikliğidir. Yetersizlik hisleri içinde olan ana babalar ne yapacaklarını bilmeden, sorunları ile kendi başlarına mücadele etmeye çabalamaktalar. Bu ise toplumsal bir trajediye dönüşmüş durumdadır. Sonuç olarak; En büyük sermayesi insan olan bizim gibi ülkeler, kaliteli insan yetiştirmek zorundadır. Ana babalar, çocuklarının temel ihtiyaçlarını daha fazla önemsemek zorundadır. Yetemedikleri yerde, kolay ulaşabilecekleri, destek birimleri oluşturulmalıdır. Ve kamu otoritesi ailelere maddi ve manevi destek vermelidir. Lütfen sevmenin sermayesi yok. Daha fazla sevin. Sevdiğinizi, sevdiklerinize gösterin. İnsanlığı sevgi kurtaracak.
